زاهد ظاهرپرسـت از حال ما آگاه نیسـت

در حـق ما هر چه گوید جای هیچ اکراه نیسـت

در طریقـت هر چه پیش سالک آید خیر اوسـت

 
در صراط مستقیم ای دل کسی گـمراه نیسـت

تا چـه بازی رخ نـماید بیدقی خواهیم راند

عرصـه شـطرنـج رندان را مجال شاه نیسـت

 
چیسـت این سقـف بلـند ساده بسیارنقـش

زین مـعـما هیچ دانا در جـهان آگاه نیسـت

 
این چه استغناست یا رب وین چه قادر حکمت است

کاین همـه زخم نهان هست و مجال آه نیسـت

صاحـب دیوان ما گویی نـمی‌داند حـساب

کاندر این طـغرا نـشان حسبـه للـه نیسـت

هر کـه خواهد گو بیا و هر چـه خواهد گو بـگو

کـبر و ناز و حاجـب و دربان بدین درگاه نیسـت

بر در میخانـه رفـتـن کار یک رنـگان بود

خودفروشان را بـه کوی می فروشان راه نیسـت

هر چـه هست از قامت ناساز بی اندام ماسـت

 
ور نـه تـشریف تو بر بالای کـس کوتاه نیسـت 

بـنده پیر خراباتـم کـه لطفـش دایم اسـت

ور نه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیسـت

حافـظ ار بر صدر ننشیند ز عالی مـشربیسـت

عاشـق دردی کـش اندربند مال و جاه نیسـت

علی اسفندیاری مشهور به نیما یوشیج، خورشیدی در دهکده یوش از توابع نور استان مازندران (زاده ۲۱ آبان ۱۲۷۴ - درگذشته ۱۳ دی ۱۳۳۸خورشیدی در شمیران شهر تهران) شاعر معاصر ایرانی و پدر شعر نو فارسی است. وی بنیانگذار شعر نو فارسی است.

نیما یوشیج با مجموعه تأثیرگذار افسانه که مانیفست شعر نو فارسی بود، در فضای راکد شعر ایران انقلابی به پا کرد. نیما آگاهانه تمام بنیادها و ساختارهای شعر کهن فارسی را به چالش کشید. شعر نو عنوانی بود که خود نیما بر هنر خویش نهاده بود.

تمام جریان‌های اصلی شعر معاصر فارسی مدیون این انقلاب و تحولی هستند که نیما مبدع آن بود. بسیاری از شاعران و منتقدان معاصر، اشعار نیما را نمادین می‏دانند و او را هم‏پایه‏ی شاعران سمبولیست بنام جهان می‏دانند.

یکشبی مجنون نمازش را شکست        بی وضو در کوچه لیلا نشست

گفت یارب از چه خوارم کرده ای؟            بر صلیب عشق دارم کرده ای؟

مرد این بازیچه دیگر نیستم ا                 ین تو و لیلای تو من نیستم

گفت ای دیوانه لیلایت منم                   در رگت پیدا و پنهانت منم

سالها با جور لیلا ساختی                   من کنارت بودم و نشناختی